Wychodzisz z kina?

Uwielbiam chodzić do kina. To takie miejsce, w którym właściwie nie potrzebuję żadnego towarzystwa, bo nigdzie indziej film nie jest w stanie tak dobrze odwrócić mojej uwagi od tego, co się wokół mnie dzieje. No dobra, może oprócz ludzi, którzy wychodzą w trakcie…

Film widziany w kinie jest zupełnie inny, niż w telewizji czy na laptopie (choć wszystkie trzy sposoby oglądania mają swój niepowtarzalny urok) – między innymi dlatego, że nie możesz go sobie zapauzować, przewinąć wstecz do momentu, w którym coś cię ominęło, ani tym bardziej do przodu, jeśli jakaś scena cię nudzi (choć akurat ja zawsze wytrwale oglądam każdy najmniejszy epizod). W kinie nie wyłączysz filmu, jeśli nie będziesz mieć ochoty dłużej go oglądać. Teoretycznie możesz wyjść z sali, tylko że…

jak można wychodzić z kina?!

Jak dotąd wyszłam z kina tylko raz. Na filmie pt. Dwoje do poprawki scena, podczas której Meryl Streep czochrała bobra po prostu uświadomiła mi, że to nie film dla mnie. Czułam się lekko zażenowana, w dodatku tak się składało, że byłam wtedy na randce i nie tylko ja miałam wrażenie, że to nie jest coś, co mogłoby interesować młodych ludzi, takich jak my. Zdecydowanie bardziej uśmiechało nam się zaszyć w jednym z zakamarków po drodze do wyjścia z kina i namiętnie całować.

Wiele razy wcześniej i później oglądałam rzeczy, które były odrażające, brutalne, wulgarne, albo denne. Ale oprócz tego jednego incydentu ani razu nie przeszło mi przez myśl, żeby wstać i wyjść, przy okazji pozwalając paść się pieniądzom za bilet. Ani razu nie czułam potrzeby pokazać, jak bardzo jestem zniesmaczona tym, co widzę. I w końcu, za każdym razem przewodnią myślą było, żeby jednak dać temu filmowi szansę. Jedna scena to nie powód, żeby się bulwersować. Rzadko kiedy ma na celu wyłącznie cię zgorszyć. Film musi oddziaływać na widza. Może nagranie tej sceny było ważne dla odbioru całego filmu. Ostatecznie to, że jedna czy dwie sceny mnie rozczarowały nie oznacza, że cała reszta musi być do dupy i nie warto poświęcić im ani chwili dłużej. Wręcz przeciwnie – takie sceny jeszcze bardziej zachęcały mnie do obejrzenia filmu, bo miałam nadzieję, że jednak warto było przyjść, a poza tym nie chciało mi się wierzyć, że totalnie nic z niego nie wyniosę. Nawet najgorszy film w dziejach kina daje impuls do dyskusji, ewentualnie do przemyśleń, a w najgorszym wypadku pozwala oderwać się na kilka chwil.

Tym różni się kino od domowego zacisza, że nie skaczesz sobie po kanałach – wybierasz konkretny film, z konkretnego powodu i wydajesz na to może niezbyt konkretne, ale jednak pieniądze. Albo był wszędzie promowany i postanowiłeś zobaczyć, o co tyle szumu, albo ktoś ci go polecił, możliwe też że jest to nowe dzieło reżysera, którego cenisz lub ktoś cię zaprosił na ten seans. W każdym z tych przypadków zaplanowałeś sobie następne 2 godziny, więc co ci szkodzi usiedzieć do końca na tyłku?

Wnioskuję, że osoby, które wychodzą z kina w trakcie trwania seansu to są dokładnie te same osoby, które na co dzień oceniają cię po jednej twojej potyczce słownej, po tym, że masz odmienne poglądy i w codziennym życiu są w stanie przełknąć tylko to, czego nie trzeba gryźć, tłumacząc sobie, że szkoda im na to czasu i energii.

Osoby, które wychodzą z kina, z teatru, z niewygodnych sytuacji – zanim zrobi się jaśniej – po prostu nie mają otwartego umysłu.

No nie jest tak? To dlaczego, do jasnej Anielki, wychodzicie? Bo mój mały rozumek nie jest w stanie tego ogarnąć.