Snakadaktal – bezwzględny łamacz serc

Jakiś czas temu ubolewałam nad tym, że Evan Voytas nie wydał jeszcze nic poza EP-kami, że robi to na złość tym, którzy uwielbiają go słuchać i łakną nowych kawałków. Pisałam o tym w kontekście, że nie lubię czuć takiego niedosytu. Ale okazało się, że jednak może być coś gorszego.

Nie jest to news z ostatniej chwili, bo dowiedziałam się o tym dopiero chwilę temu. To właśnie wtedy poczułam ukłucie w sercu. Co się stało? Dokładnie 16 marca Snakadaktal ogłosił koniec działalności.

Post użytkownika Snakadaktal.

Wiem, wam nic to nie mówi, bo nie jesteście hipsterami. Wstydźcie się. Nie znać Snakadaktalu i wciąż uparcie twierdzić, że ma się wysublimowany gust muzyczny, to trochę tak, jak studiować w Krakowie i ani razu nie pójść polansować się na Placu Nowym. To istna hańba.

I teraz już możecie sobie wyobrazić, co czuję. Nigdy nie będę mieć okazji zobaczyć ich na żadnym festiwalu, nie usłyszę już niczego nowego w ich wykonaniu. To brzmienie właśnie gdzieś się ulatnia. Teraz już wiem, że sam niedosyt nie jest niczym złym, jeśli możesz oczekiwać kolejnej porcji przyjemności. Dramat odbywa się dopiero wówczas, gdy przestajesz jej oczekiwać, bo umiera nadzieja. 

Uwielbiam ten zespół. Pozostaje mi już tylko męczyć ich piosenki w tęsknocie za tymi, które już nigdy nie powstaną. Chociaż… może akurat? Może jednak kiedyś? 

Niby Snakadaktal to nie Nirvana, a jednak „lepiej spłonąć, niż się wypalić”. Wpisujcie miasta [*].