Wina, które smakują tylko przed maturą

Ewentualnie w trakcie studiów, jeśli nie jesteś takim burżujem, jak ja.

Ściepa, wspólna wyprawa do Biedry, a potem sponiewieranie – razem a jednak osobno. Pragnę wierzyć, że każdy choć raz przeżył coś podobnego, bo wtedy jestem jakoś mniej zażenowana.

Życie z dnia na dzień, oddech zbliżającej się matury na plecach i twój oddech, o którego nośnym zapachu nie miałeś pojęcia, dopóki tato sprytnie nie przemycił informacji o nim podczas tzw. zwracania ci uwagi oraz pouczającego kiwania palcem. Świeżo rozpoczęta dorosłość, czyli beztroska przeplatana z codzienną reprymendą od rodziców, że nic a nic się nie uczysz i szlajasz się nie wiadomo gdzie. Znajomi, którzy sprowadzili cię na złą, ale jedyną słuszną drogę i którym zawdzięczasz tak wiele, że dziś nawet nie mówisz im „cześć”, gdy mijasz ich na ulicy. Idealni ludzie do podbijania świata. I w końcu główny bohater tamtych chwil – tani winiacz. Gdyby nie on, prawdopodobnie nigdy nie dowiedziałbyś się, co kryją zakamarki twojej świadomości, nie poznałbyś tylu ślepych uliczek w swoim mieście i w końcu nie wiedziałbyś, jak żyć. To dzięki niemu wszedłeś w pierwszy konflikt z prawem. Nie ma nic fajniejszego, niż chwila zapomnienia spowodowana stanem upojenia. I jednocześnie nie ma nic gorszego, niż udawanie, że wcale się nie jest naebanym jak bela.

Oto kilka trujących substancji, które smakowały mi tylko przed maturą:

Lapino sądeckie

Szczególnie śliwkowe. Kosztuje może trochę więcej, niż piątaka, ale na pewno nie więcej niż dychę. Zajmuje trzecie miejsce w kategorii win, które pijałam za młodu. Co prawda nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek miała po nim jakieś przygody warte opisania, aczkolwiek nie jestem pewna czy to moja zasługa, czy tego specyfiku. Pijąc go z pewnością oddawałam pokłony w stronę mojej ojczystej ziemi, albowiem pochodzę z Sądecczyzny. A poza tym najwyraźniej musiało zabraknąć lepszego wina, takiego jak na przykład…

Komandos

Różne smaki. Gdyby nie on, wielokrotnie trzymałabym język za zębami i nie ujawniała swoich sekretów byle komu. Gdyby nie on, nie wiedziałabym, jak to jest w ogóle nie bać się ciemności i bezprzypałowo krążyć po nieznanych osiedlach. Nie zdradzałabym, nie kłamałabym, nie urywałabym się wcześniej z lekcji ani z pracy. Rozmowy o problemach egzystencjalnych nie byłyby tak soczyste i barwne, ciekawe i pouczające. Jednym słowem – gdyby nie Komandos, nie byłabym dziś tą samą osobą. Niestety parę lat temu zamknięto jego produkcję i niedługo po tym ostatnie butelki zniknęły z półek. Dzisiejsza młodzież nigdy nie będzie miała takich przejść, bo mój rocznik to prawdopodobnie jeden z ostatnich, które miały przyjemność rozkoszować się każdym łykiem, poczuć symfonię smaku i aromatu wydobywającego się z głębin butelki, a także zatracić się w chwili. Kiedy odebrano nam ten życiodajny napój, przyszedł czas na coś zupełnie nowego. Lepszego.

Amarena 

Jeden smak, a tyle doznań… Amarena to niewątpliwie zwyciężczyni konkursu na najlepszego winiacza ever. Nawet dziś pamiętam ten smak. Jest to bowiem smak mojego dorastania, zagubienia i wszystkiego, co wiąże się z młodością. Jak nie lubię Biedronki, tak jestem jej wdzięczna za dystrybucję tego eksluzywnego trunku. Nigdy nie zapomnę wagarów i filozoficznych dysput na tzw. Kociakach. Udaną studniówkę zawdzięczam właśnie jej – gdyby nie profilaktyczne zmieszanie jej z colą, pamiętałabym dziś szczegółowo każde potknięcie podczas Poloneza, taniec z wychowawcą oraz to, ile dokładnie wódki zniknęło spod stołów oraz czyj rodzic ją schował. Dzięki Amarenie winowajca tego zdarzenia może spać spokojnie.

Na cześć Amareny mogłabym napisać pieśń pochwalną, a nawet ją zaśpiewać, oczywiście po odpowiedniej dawce tego płynu. Jednocześnie jest to główna sprawczyni chujowo zdanej matury z geografii rozszerzonej. Miłość do tego napoju wyskokowego była więc zgubna, co czyni ją jeszcze bardziej szlachetną. Kac, suszenie, siarczysty posmak w ustach na następny dzień i już rozumiem, jak Smok Wawelski mógł zatankować całe koryto Wisły.

Niestety po maturze ich smak jakby zaniknął. Nie było w tym już takiego rock’n’rolla i igrania z losem, jak wcześniej. Nie było poświęcenia i dreszczyku emocji. Czar prysł jak za dotknięciem magicznej różdżki. Skończyło się balansowanie na krawędzi…

Niektórym smakują jeszcze w trakcie studiów, innym nie smakują a i tak ją piją, a jeszcze inni kupują dziś truciznę droższą o dychę, góra dwie, że niby teraz nie są już takimi szczylami, jak kiedyś. Chcą upajać się w sposób wyrafinowany i zaczęli nalewać ją do lampki. Nie wiem jak to jest u was, ale u mnie wszystko jedno, jakie wino piję. Jeśli zrobię kilka zbyt dużych łyków, nieważne, że miałam dobre zamiary i chciałam być dystyngowana i taktowna. Ta trucizna sprawia, że zachowuję się niesfornie, bardzo psocę i chcę szaleć… bo przecież liczy się chwila.