Gdyby facet przemówił ludzkim głosem...

Zastanawiasz się, dlaczego po tak długim czasie cię zostawił? Myślisz: „co takiego miała ona, czego nie mam ja?” i wyzywasz go od drani, bo przecież to oczywiste, że ona w niczym nie jest lepsza od ciebie. A może jednak jesteś w związku? Spokojnie, to minie. 
Rozmawiałam z twoim facetem. 

Sam do mnie przyszedł. Usiadł na wprost mnie, stuknęliśmy się butelkami i wystarczyło mu parę łyków, żeby zacząć mówić. 

Podobno jesteś zrzędą. Codziennie przynajmniej pięć razy czepiasz się o byle co. Kiedy dochodzi do kłótni, zaczynasz go przekrzykiwać, bo musisz mu udowodnić, że masz rację. Naciskasz, żeby wreszcie wyrzucił śmieci, znalazł lepszą robotę, zabrał cię do kina, przestał bekać, zajął się czymś pożytecznym. Im częściej o tym wspominasz, tym bardziej nie ma ochoty wykonywać twoich poleceń. 

Nie działasz na niego. Z tego, co mówił, kiedyś ubierałaś rzeczy, które opinały twoją zgrabną sylwetkę. Nie mógł wtedy oderwać od ciebie wzroku, tak jak dziś od mojego dekoltu. Bajerowałaś go, częściej się uśmiechałaś. Wystarczyło jedno twoje TO spojrzenie, żeby chciał się na ciebie rzucić. Emanowałaś kobiecością, kipiałaś seksem, albo może to jemu się tak wydawało. Nie zmienia to faktu, że na początku związku byłaś zupełnie inna. 

Myślę sobie: „mięczak”. Niech spojrzy na siebie – która chciałaby się do niego zbliżyć po tym, jak robi z siebie takiego pokrzywdzonego? Pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy, że to może działać w obie strony. Kobieta ma przecież święte prawo nie chcieć, żeby jakiś smutny i bezradny chłopczyk ją dotykał. I może działać świadomie, by do tego nie dopuścić. Ale zaraz, w takim razie po co wciąż z nim jest? Czyżby tak nisko się ceniła? 

Wlepił wzrok w podłogę. Milczał przez chwilę, aż w końcu odważył się na wyznanie. Zajarzył, że pewnie w dużej mierze to jego wina. Na początku bardziej się starał, chciał ci imponować i zaskakiwać. Później wszystko to mu spowszedniało. To był ten sam moment, w którym przestał spełniać twoje oczekiwania. Ale to dlatego, że nie czuł żadnej motywacji. Coraz częściej odmawiałaś mu seksu, a nawet zwykłych pocałunków. Coraz rzadziej było normalnie na rzecz sprzeczek i trzaskania drzwiami. Żaden normalny człowiek by tego nie zniósł. 

Przemówił ludzkim głosem... a gdybyś tak ty na chwilę przestała mówić?

On wie, że jeśli sam cię nie zostawi, to niebawem ty to zrobisz. To nieuniknione. W końcu zobaczysz, że nic już z niego nie będzie. On zobaczy, że ty już całkiem przestałaś w niego wierzyć. Stałaś się nudna, przewidywalna i męcząca. A wystarczyłoby, żebyś przestała narzekać, że masz cellulit i pokazała mu swoje wdzięki. Nie raz na sto lat. Nie w ramach wątpliwie przyjemnego odstępstwa od normy. Kiedyś normą było to, że nie mogliście się od siebie odkleić. Wtedy czuł, że dla ciebie zrobi wszystko. 

Wypił piwo, odłożył butelkę. Wstałam, żeby ją zabrać i przynieść mu następną, pełną i schłodzoną gdy nagle, nieoczekiwanie złapał mnie za biodra i posadził na kolanach… Wtedy zobaczyłam w nim mężczyznę. Ale wstałam. Kazałam mu wyjść. Mogłabym ci tego nie mówić, ale dam ci szansę. Ten facet zasługuje na to, by jakaś fajna dziewczyna ubrała dla niego koronkową bieliznę. Wiesz, co robić.