Kto się nie szanuje?

Jakkolwiek to brzmi, weźmy pierwszą lepszą kobietę (w sumie, skoro jest pierwsza lepsza, nie powinna się pogniewać). 

Ma 20 lat i w swoim krótkim życiu zaliczyło ją więcej szczęściarzy, niż nie jedną babkę po 40-stce. Pochodzi z niewielkiego miasteczka, w którym wszyscy się znają, a nawet jeśli nie, to na pewno mają wspólnych znajomych. Można powiedzieć, że laska zepsuła sobie reputację. Jest wspólną znajomą dwóch gości, którzy właśnie poznali się na imprezie i po kilku głębszych okazuje się, że obaj ją mieli.

Zarówno w ich, jak i w opinii większości ludzi dziewczyna się „nie szanuje”. 

Co to tak naprawdę znaczy?

• Robi co jej się podoba, nie zważając na to, co pomyślą inni. Ale najwyraźniej dobrze się bawi.
• Żyje ze świadomością, że jest „dziurką, w którą może wejść każdy klucz”*. Ale jakoś nie ma myśli samobójczych.
• Prawdopodobnie słyszy, co się o niej mówi, ale czasu nie cofnie, zresztą nie wie, po co miałaby to robić skoro to jej życie i nie żałuje tych wszystkich spontanicznych akcji.

W którym miejscu zatem się nie szanuje?

Zastanawiam się, kto się bardziej nie szanuje: ona, czy dziewczyna, która ją ocenia, bo sama nigdy nie sięgnęłaby dna, na którym według niej znajduje się ta „łatwa”? Nie pójdzie do łóżka z kimś poznanym na imprezie, bo powstrzymuje ją fakt, że „ludzie będą mówić”, a może to, że nie mogłaby sobie wybaczyć seksu z nieznajomym. Krótko mówiąc – straciłaby do siebie szacunek.

Wystarczy, że popełni jeden błąd, by stała się w swoich oczach szmatą. No bo chyba nie będzie hipokrytką? Z pokorą znosiłaby więc bluzgi wszystkich wokół, pozwoliłaby się gnębić, możliwe nawet, że sama usunęłaby się ze społeczeństwa – żeby go nie zatruwać. Zatem, jeśli traci do siebie szacunek, to chyba nie ma on zbyt mocnych podstaw. 

Kto w takim razie się nie szanuje?

Wychodzi więc na to, że skoro pierwsza lepsza nic takiego nie robi, nie zakłada peruki i ciemnych okularów, ba! dalej bezczelnie chodzi tymi samymi chodnikami i nie usuwa ci się z drogi, kiedy ją mijasz wygwizdując, to znaczy, że chyba wciąż ma do siebie szacunek (i w dodatku tupet jakich mało)!

Bo jak niskie trzeba mieć poczucie własnej wartości, żeby w ogóle rozważać coś takiego, jak stratę szacunku do samego siebie przez głupi wyskok? Albo przez to, że się zrobiło to, na co się miało w danej chwili ochotę, w dodatku nie krzywdząc przy tym nikogo?

Nasunęła mi się bardzo smutna myśl: nikt nie będzie cię szanował bardziej od ciebie samej. I jedna, trochę weselsza: nie pękaj, nie szanują się tylko ludzie nieszczęśliwi.

*moje ulubione określenie