Jak usatysfakcjonować klienta?

Warszawa. Zatrzymaliśmy się w mieszkaniu, w którym były tylko dwa materace i łazienka. Odcięci od świata, z dala od centrum organizowaliśmy sobie integracyjne wieczory. Plan na ostatni wieczór: gra w statki, kalambury no i oczywiście piwo.

Jedyny sklep w okolicy to Biedronka, dlatego zaglądamy do niej, w celu kupienia Heinekena i jakiegoś zeszytu. Jest dosyć chłodno, mimo, że jesteśmy w płaszczach. Ze znalezieniem tego pierwszego nie było większych problemów, ale o zeszyty musieliśmy spytać kogoś z obsługi. Podchodzę do gościa, który właśnie wykłada jogurty na półkę. Ma zabandażowane przedramię.

- Przepraszam, czy może mi pan powiedzieć, gdzie znajdę zeszyty?

- Zeszyty? Jasne, już pani pokażę! – mówi entuzjastycznie, po czym wstaje i wykonuje wesoły gest pt. „proszę za mną”. – Tu… nie, tu nie ma. – idzie dalej. – A może tutaj? Jednak nie. – w tej chwili właśnie udało mi się samej zauważyć miejsce z zeszytami…

- Dziękuję panu, już znalazłam.

- O, widzi pani! Takie w kratkę pani chce?

- Tak, w kratkę.

- No to tutaj pani ma. Może pani wybrać sobie różne okładki. – powiadomił mnie.

- Dziękuję, naprawdę. – patrzę na gościa i widzę, że ma spocone czoło. Schodzę niżej i widzę, że ma tępe spojrzenie. I co prawda wyglądał na dresa, ale to jego tępe spojrzenie było głębsze, niż tępe spojrzenie, które dres ma na co dzień.

- Tutaj jest na przykład z samochodem wyścigowym, a tu z Hanną Montaną, taki różowy.

- Wolę z samochodem. Właśnie tego szukałam.

- No to gitara! – ucieszył się, po czym podbiegł do kasjerki i spytał się jej, w jakiej cenie ten zeszyt. To nic, że miała pięcioosobową kolejkę do obsłużenia. Po chwili wrócił do mnie – Kosztuje 2 złote. Może być?

- Tak, dziękuję. Dalej już sama sobie poradzę.

- To dobrze. Nie ma za co. – i poszedł. Podeszliśmy do kasy, stoimy w kolejce, mój zeszyt już leży na taśmie. Nagle gość do mnie wraca… - A może woli pani taki w twardej okładce?

- Nie, dziękuję panu. – odpowiedziałam speszona.

Już w momencie, kiedy zobaczyłam jego dziki entuzjazm, podejrzewałam, że coś jest nie tak. Przyglądałam mu się i jednocześnie chciałam, żeby dał mi już spokój. W końcu zorientowałam się, o co chodzi. Gość był na haju. I to ostrym. Możliwe, że praca w markecie go wykańczała i musiał sobie coś zarzucić, żeby w miarę normalnie funkcjonować. Ale równie dobrze mógł zatrudnić się gdziekolwiek, żeby zarobić na dragi.

Jednak nie w tym rzecz. Jego zachowanie dało mi do myślenia z innego powodu. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się mieć poczucie winy tylko dlatego, że poprosiłam o coś pracownika sklepu. Byłam zakłopotana jego niebywałą chęcią pomocy. Oprócz tego, że żałowałam, że podeszłam do tego człowieka, miałam również ochotę jak najszybciej wyjść z tego sklepu. A gdy wreszcie oddaliłam się od tego dziwnego miejsca, oddałam się głębokiej zadumie. Wszystkie te pracownice haemów, rizerwdów i kropów tak bardzo ryzykują utratę pracy pokazując, jak jest im nie na rękę fakt, że muszą mi znaleźć bluzkę w moim rozmiarze. Są opryskliwe, przewracają oczami, wzdychają, albo kamuflują się, udając, że są klientkami. Są głupie. Przecież można by było tak po ludzku, z uśmiechem na twarzy wejść mi z tej okazji w tyłek. To takie oczywiste, a jeszcze żadna na to nie wpadła. Od razu odechciałoby mi się robić im problem.