Nie lubię Kazimierza.

Dla niektórych dzielnica pełna inspirujących miejsc. Cotygodniowy pchli targ, knajpki umeblowane w stylu vintage, udekorowane starociami. Zapiekanki w okrąglaku, stoliki na zewnątrz barów, przy których można się wystawić na pokaz. Malowidła, poetyckość... Słowem: ulubione miejsce dla artystów wszelkiej maści.

To tam można się zgubić i nie chodzi tu tylko o wąskie uliczki, ale też o możliwość trafienia do meliny, do której docierają tylko zbłąkane dusze, i z której trudno uciec.

Kazimierz to magiczne miejsce odwiedzane przez setki turystów. Żydowska historia tak ciekawa, że przyciąga ludzi z całego świata. Restauracje, które mogą przetrwać tylko dzięki bogatym obcokrajowcom, i miejscowi studenci, którzy tylko dzięki nim mają pod dostatkiem miejsc do lansu tudzież do melanży.

Gołębie kupy, obskurne kamienice.

Mimo wszystko to jednak tutaj najlepiej zacząć dzień. Kawa, papieros, gazeta, laptop. Niektórzy mieszkańcy wioski, zwłaszcza ci tymczasowi, z Erasmusa dzień zaczynają od piwa.

Inni, ci stali, zajmujący stare i ciemne mieszkania zaczynają dzień od zarabiania na wódkę. Jedni specjalizują się we wróżeniu, choć nie orientują się zbytnio, czym są linie papilarne, inni zaś na kacu wolą spędzić dzień w domu, w końcu od czego mają dzieci? A więc dają im kredki i każą im rysować, by potem te rysunki sprzedały, że niby zbierają pieniądze na „szkolną wycieczkę”.

Turyści oczywiście skuszą się na wróżbę, bo łakną atrakcji i wspomnień z podróży. Tak samo chętnie zakupią każdą, nawet najbardziej lichą pamiątkę.

Kiedyś przeżywałam zarówno etap uwrażliwienia na kulturę, historię i sztukę. Kiedyś tak samo przeżywałam fascynację Kazimierzem. To było dawno i nieprawda.

Dziś nie lubię Kazimierza. I całej tej otoczki wokół niego.

Jeśli będąc studentem mówisz, że stać cię na kawę w kawiarni albo restauracji, to kłamiesz. Dopóki nie będziesz mógł powiedzieć że stać cię na kawę i na napiwek wysokości przewyższającej cenę tej kawy, to zawsze będzie dla ciebie luksus. Możliwość wypicia jej gdzieś indziej, niż w domu. Nawet okupioną ciułaniem na nią grosików w portfelu, albo jedzeniem pasztetu i salcesonu przez resztę tygodnia.

I tak oto masę studentów przybywa każdego dnia do knajp, by się wyczilować. Czasem przy stoliku niedaleko nich siedzą bogaci biznesmeni, albo tacy, którzy lubią za takich uchodzić. Mniejsza o to – dzięki temu można poczuć się lepiej. Na chwilę zapomnieć o swoim statusie społecznym.

Siedzisz więc i sączysz piwko, czasem drinka, rzadziej droższy alkohol.

Tymczasem w tym samym budynku, tylko piętro wyżej znajduje się świat, o jakim wolałbyś nie wiedzieć. Patologia, smród, ubóstwo. Cisza co jakiś czas przerywana awanturami. To tam mieszkają ćpuny i alkoholicy. Często niestety także ich dzieci.

Życie bez perspektyw w tych samych odrapanych i szarych murach, w którym ty wiedziesz życie, o jakim marzysz. Takie, w którym na wszystko cię stać i w którym jesteś jednym z tych, do których podchodzą żebracy.

Przykro mi, ale nie podoba mi się to. Nie kręci mnie świadomość, że wystarczy przypadkiem przejść przez tunel czasoprzestrzenny, albo dotknąć świstoklika, żeby znaleźć się w równoległym świecie. Nie napawa mnie optymizmem fakt, że tuż obok mnie przechadzają się stare, łysiejące i schorowane kobiety, te same które palą w piecach i śledzą przechodniów czujnym wzrokiem zza pożółkłych firanek. Przeszkadzają mi żule dojący kogo popadnie o papierosa, Cyganki chcące powróżyć mi z ręki (które wchodzą nawet do knajp i na nikim z obsługi nie robi to wrażenia) i mięsożerne gołębie, które oblatują mnie, gdy trzymam w ręku zapiekankę.

Dlaczego takie miejsce jak Kazimierz, specjalnie dla którego ludzie przyjeżdżają do Krakowa, nie może być odrestaurowane? Dlaczego nie może być kolorowo, pogodnie?

Zamiast tego Kazimierz jest miejscem, w którym przecina się piekło z niebem i, w którym Porsche i Bentleye kontrastują z dziurawymi butami i z kwiatkami w kaloszach na parapecie.