Mentalność, której nie mają osoby chude.

To, jak wyglądamy wydawałoby się, nie ma najmniejszego znaczenia dla tego, jakimi jesteśmy ludźmi i jak zachowujemy się na co dzień. Bullshit.

Możesz być koleżeńska bez względu na to, czy masz trądzik. Możesz kochać zwierzęta i nie ma to żadnego związku z rozmiarem twoich piersi. Tak samo możesz być wredna bez względu na powód, dla którego przyciągasz spojrzenia innych ludzi – bo jesteś ładna, albo skrajnie zaniedbana.

Ale o dziwo wbrew temu, że staramy się nie generalizować, zaskakująco często można doszukać się podobnych zachowań u znajomych, którzy mają kompleksy, które to kompleksy widać na pierwszy rzut oka. Czyli – bez zbędnego owijania w bawełnę – u tych, którzy sobie nie żałują.

Ubranie dopasowane do figury w przypadku potencjalnej zawodniczki sumo jest tak samo rzadko spotykane, jak każdy przejaw szczerej uprzejmości. Osoby otyłe, w szczególności takie, które mają permanentny problem z wagą, mają również tendencję do odwracania uwagi od swojego głównego kompleksu. Robią to na różne sposoby. Jedna założy za małą bluzkę, bo nie chce dopuścić do świadomości, że ten rozmiar już nie leży w jej zasięgu. Druga z kolei założy za dużą, żeby zatuszować niedoskonałości, co akurat warto docenić, bo przynajmniej my – szczupli ludzie – nie musimy narzekać na niezbyt ciekawe widoki.

Ale jej problem nie ogranicza  się jedynie do ciuchów i do odwracania uwagi – czasem jej działaniem obronnym okazuje się zwracanie uwagi na coś innego, niż jej waga. Taka osoba bardzo nie chce być postrzegana tylko przez pryzmat swojego problemu, a więc przyswaja sobie zespół cech mających jej w tym pomóc. Zaczyna być opryskliwa w stosunku do kolegów i koleżanek – w końcu nikt nie będzie śmiał się z jej tuszy, jeśli w tym czasie będzie śmiał się z kogoś innego. Trzeba więc wzbudzić swoim zachowaniem respekt. Czasem jest to po prostu bycie arogancką, ale to jednak wyśmiewanie jest szczytem formy. Nic tak nie przynosi satysfakcji, jak rzucanie ironicznych uwag w obecności innych na temat czyjegoś wyglądu lub zachowania. Innymi słowy: jeśli śmiać się to my, a nie z nas.

Niektóre grube kobiety jednak nie widzą niczego fajnego w pastwieniu się nad innymi, dlatego sięgają po bardziej ambitne metody.

I tak oto na przykład aspirują do bycia mądrzejszymi niż reszta. Za pomocą swojej inteligencji chcą zbudować swój autorytet. Bardzo nie lubią, gdy ktoś w ich otoczeniu próbuje je dogonić lub, co gorsza, być na wyższym poziomie. Czują się wówczas zagrożone, bo to oznaczałoby, że nie mają już żadnego asa w rękawie i oprócz dużej postury niczym szczególnym się nie wyróżniają.

Czasem znajdują hobby, które sprawia że wzbudzają podziw innych. Np. zaczynają śpiewać i przy odrobinie szczęścia zostają Adele. A potem, z perspektywy odniesionego sukcesu wylewają żółć na temat osób chudych, co oczywiście brzmi bezpretensjonalnie i wiarygodnie, bo jeśli jest się Adele, to wszyscy łatwiej łykną, że jest ona zachwycona swoim ciałem. Mając kasę, prestiż i setki fanów o wiele prościej szerzyć skrajne poglądy na temat gustu i odwrócić uwagę od swojej korpulencji. No i oczywiście zyskać poparcie nawet, jeśli jest się pospolitym chamem.

Naprawdę można się nagimnastykować, żeby przestać być postrzeganą jako tłusta locha. Spieszą z ciętą ripostą na każdą okazję, szukają wielorybich rozmiarów, wspinają się na szczyt… Z kalkulatorem w ręku (i z drugą ręką na sercu) – wychodzi na to, że gdyby te same siódme poty wylały podczas prawdziwej gimnastyki i tyle samo wysiłku włożyły w odmówienie sobie kolejnej tabliczki czekolady, możliwe nawet, że… o nie, to nie może być prawda... ale zaraz – nie no, rzeczywiście! Jak byk! Możliwe nawet, że mogłyby schudnąć!