Nawet Oleandrra czasem ma doła i bredzi.

Sesja zbliża się wielkimi krokami, zatem wyciskamy każdą chwilę jak cytrynę - do ostatniej kropli, nie gardząc nawet pestkami.
Udało mi się wygonić deszcz, zatem znów często spaceruję, mielę i mielę ten Kraków. Pozuję do zdjęć i snuję wakacyjne plany.
Boję się to przyznać, ale muszę spojrzeć prawdzie w oczy: od kilku dni jestem pusta, niezainteresowana tym, co mnie otacza i wyczerpana. Truskawki z nutellą na chwilę poprawiają mi nastrój, ale na dłuższą metę tak się nie da. Potrzebuję prądu. Jakiegoś impulsu. Muszę się naładować, gdzieś wyjechać. Póki co, mało mam do powiedzenia. Za to mam trochę do pokazania ;-)

Ktoś mi podpowie, co robi normalny, zdrowy człowiek, kiedy dosięga go tak żałosny nastrój, jak ten mój? W dodatku, zdaje się, bez powodu.