Hello my friend: Nadine opowiada o przyjaźni. Bo ma być mrucznie.

Cykl Hello my friend powstał dlatego, że przyjaźń to coś, co należy pielęgnować. A żeby ją pielęgnować, trzeba także o niej mówić. I nie bać się mianować kogoś przyjacielem. Tak właśnie zrobiła Nadine - autorka bloga Bo ma być mrucznie. Dlaczego poprosiłam ją o gościnny wpis na moim blogu? Bo cenię jej styl wypowiedzi i osobowość, którą niewątpliwie ma. Już od pierwszej chwili wiedziałam, że znajdę z nią wspólny język. Jest duszą towarzystwa i urzekła mnie swoją szczerością i bezpośredniością. Te dwie cechy powinien posiadać przyjaciel, bez względu na całą resztę.

***

Zawsze wydawało mi się, że nić przyjaźni zawiązuje się w momencie, kiedy po długich skomplikowanych zatarczkach z całym światem, odchodzisz z przyjaciółką w stronę zachodzącego słońca trzymając się za ręce i co jakiś czas spoglądając na siebie z oddaniem.

Przy odrobinie szczęścia, osoby z zewnątrz nie przypną Wam łatki osób kochających inaczej i w tym momencie następuje cięcie! i film kończy się happyendem.

Zawsze miałam problem z "przyjaciółmi", bo niestety nie lubiłam ustawiać się po kątach według podanych wytycznych. Może to zabrzmi nienajlepiej, ale lubiłam być szfem i lubiłam rządzić, więc wielki gang przedszkolny po prostu się rozpadł, ze względu na duże natężenie bosów.

Poza tym, nie lubię działań grupowych na dużą skalę, bo te zawsze kończą się niepowodzeniem. Zazwyczaj nie jest tak, że wszystkim zależy w takim samym procencie i część osób odwala brudną robotę za całą resztę. Mi zależało. Zwykle za bardzo.

Dlatego nie miałam przyjaciół. Miałam za to potężne grono koleżanek i kolegów.

Miałam też głupi zwyczaj zaczynania wszystkiego od nowa, kiedy tylko nadarzyła się taka okazja. Ekscytowało mnie to, że pójdę do liceum, które położone jest hen-hen daleko od mojego domu rodzinnego, poznam ludzi, którzy do tej pory nie mieli pojęcia o istnieniu takiej mnie i zacznę pisać siebie od nowa. To zabrzmi wariacko, ale sprawiało mi radość rozpoczynanie nowych etapów w moim życiu. Byłam w stanie porzucić wszystko to co ciągnęłam za sobą do tej pory, żeby znowu móc powiedzieć:

- Cześć, jestem Nadine. Miło mi Cię poznać.

Pamiętam, jak na języku polskim nauczycielka usadziła nas alfabetycznie. Przewróciłam oczami, kiedy trafiła mi się dziewczyna, która zadzierała nosa, prychała przynajmniej trzy razy wymawiając jedno zdanie i miała wieczne problemy egzystencjalne, które w moich oczach nie zasługiwały nawet na miano niewielkiech niedogodzeń.

Tak właśnie poznałam Joey.

Podchodziłyśmy do siebie jak do jeża, bo ani ona, ani ja od początku nie byłyśmy przyjacielsko nastawione do rozwijania tej znajomości. Ot, po prostu musimy spędzić kolejne trzy lata w jednej ławce, kilka godzin w tygodniu. Ale język polski okazał się tak mało poruszający, że zaczęłyśmy pisać sobie karteczki i... pisałyśmy je przez całe trzy lata.

Przypadek sprawił, że na studia poszłyśmy do tego samego miasta i zamieszkałyśmy w tym samym mieszkaniu.

Obawiałam się, że będziemy rzucać w siebie talerzami, bo obie mamy ciężkie charaktery, ale obyło się bez większych nieporozumień i bez szycia ran. Gotowałyśmy razem, spędzałyśmy wieczory we dwie, wychodziłyśmy w duecie i płakałyśmy sobie na kolanach, kiedy była taka potrzeba.

Przyjaźń to taka śmieszna sprawa. Możecie nie podejrzewać, że osoba z którą siadasz w ławce tylko dlatego, że tak się umyśliło Waszej nauczycielce może być osobą, z którą będziesz spać w jednym pokoju sześć lat później albo jeść ogórki prosto ze słoika oglądając trzeci sezon Pamiętników Wampirów. Może Wam do głowy nie przyjść, że to właśnie tę osobę poprosicie o to, żeby była druchną dowodzącą na Waszym ślubie i za nic w świecie nie podejrzewalibyście, że to ta osoba wyciągnie Was z najwięszych depresji i tupnie, żebyście spadli ze szczytu, kiedy trochę przesadzacie i woda sodowa uderza Wam do głowy.

Ostatnią rzeczą o której byście pomyśleli to to, że pokochacie tą wredną czarną małpę, która prycha w najbardziej irytujący sposób w jaki tylko można.

Napisałam do Joey wiadomość:

Tęsknię za Tobą.

Ja za Tobą też.

Bo teraz dzieli nas jakieś 1000 kilometrów.  

***

Kto z was, tak jak Nadine lubi grać pierwsze skrzypce? Czy wy także macie wrażenie, że często jednej osobie zależy bardziej? I uważacie, że przyjaciele dobierają się na zasadzie przeciwieństw i wzajemnie uzupełniają, czy może charakter nie ma znaczenia, bo liczy się lojalność? 

I najważniejsze: utrzymujecie przyjaźnie na odległość? Jak sobie z tym radzicie?

(Jeśli chcesz wiedzieć, co skłoniło mnie do stworzenia projektu Hello my friend, kliknij tutaj)