Bitwa o dom?

Bitwa o dom - od czasu do czasu mam okazję oglądać powtórki tego programu. Na początku nie za bardzo wiedziałam, o co w nim chodzi, ale kiedy chcąc nie chcąc śledzisz losy uczestników, to chcąc nie chcąc zaczynasz pojmować założenia producentów.

Oglądasz tych ludzi i myślisz sobie - cudownie, że właśnie spełnia się ich marzenie. Dobierają kolory ścian do podłóg, wzory na flizach, aż w końcu ustalają wszelkie drobne szczegóły i coraz bardziej urzeczywistnia się ich sen o nowym życiu, w nowym, pięknym domu...

Aż tu nagle sen się kończy. Muszą odejść z programu i w jednej chwili pożegnać się z tą wizją. Do ostatniej chwili miałam nadzieję, że nie będzie tak dramatycznie. Ale okazało się, że jednak jest tak, jak myślę - do wygrania tak naprawdę jest tylko jedno mieszkanie. Reszta? Opchnie się ją komuś na gratce. Rodzina szczęśliwców będzie odpowiednio nagrodzona, ale co z pozostałymi ludźmi, których tak bardzo pochłonęło urządzanie mieszkania i którzy tak bardzo oddali się tej idei?

Może to ja jestem jakaś nienormalna, zbyt dziecinna i nikogo innego nie ruszyłoby, gdyby miał postawić się na miejscu tych przegranych i... bezdomnych. Zastanawiam się, czy nawet, gdybym od początku wiedziała, jakie są zasady i jednak zdecydowała się na takie ryzyko, koniec końców poradziłabym sobie bez problemu z faktem, że odebrano mi moje marzenia tylko dlatego, że według jakiegoś krasnala w przykrótkawych spodniach i w równie stylowej czapeczce mój projekt mieszkania nie był wystarczająco ładny i funkcjonalny.

I nie, jednak nie. Całe szczęście mam ten komfort, że póki co mam gdzie mieszkać i nie muszę się pakować w taki syf. Jednocześnie podziwiając ludzi, którzy potem jakoś to znoszą.

Gdybym była tefałenem, to z czystego poczucia empatii, po cichu dałabym tym ludziom ich mieszkania. Albo cokolwiek, jako nagrodę pocieszenia, choćby jakąś przyczepę albo symboliczne pudło do spania na dworcu.