Boję się dzieci - straszą mnie w biały dzień. Kto je robi?

Dzieci są fajne. Dzieci są kochane i milutkie. Jak można nie lubić dzieci?
Zobaczysz, jeszcze ci się odmieni. Jeszcze będziesz się śmiać z tego, co teraz mówisz... - zatem dedykuję tego posta sobie, żebym mogła przeczytać go za parę lat i pośmiać się z siebie.

Każdego dnia spotykam je na swej drodze. Starsze i młodsze, siedzące w wózeczkach albo idące za rączkę z mamusią i z tatusiem.
Średnio co miesiąc dowiaduję się o tym, że któraś z moich (na szczęście dalekich) znajomych została mamą. Oczywiście nie obejdzie się nigdy bez zdjęć na facebooku, pod którymi ludzie się zachwycają tak, jakby wszystkie te dzieci były co najmniej ładne. Niestety, choć rozumiem że dla każdej matuli jej dzieciątko jest najpiękniejsze, tym ludziom nikt nie każe kłamać. A jednak - oni po prostu tak mają - lubią robić to, co wypada. Poza tym trzeba się cieszyć, że mały człowieczek przyszedł na świat. Wszystko spoko, w zasadzie na świecie dzieje się to co kilka sekund, więc powinnam mieć nieskończoną gwarancję dobrego humoru.
Analogicznie do sytuacji, kiedy dziecko układa jarzyny na krańcach talerza, w którym mieni się jakaś niedobra zupa i pytasz się go "otwierasz warzywniak? Czy wiesz, że (uwaga, uwaga!) w Afryce inne dzieci umierają z głodu?" powinno być tak:
...wyobrażam sobie, że akurat mam zły dzień, wszystko mnie drażni, wszystko wypada z rąk, robotnicy drą się pod kamienicą i mieszkając w centrum miasta czuję się, jakbym mieszkała na największej wsi świata; spać nie mogę, bo od 5 rano wiercą mi wiertarką dziurę w głowie, poza tym paradują do spółki ze zniszczonymi przez noc żulami, którzy grzebią w śmieciach - bo dlaczego inni mają słodko spać, skoro oni muszą zapierdalać?
Także niewyspana krzątam się po domu i jak zwykle tylko szukam pretekstu do kłótni (zaglądając nawet do pojemników z herbatą, a nuż właśnie tam kryje się jakiś problem), gdy nagle M mówi coś, co wylewa miód na me serce: "kochanie, czy wiesz, że właśnie w tej chwili narodziło się nowe dziecko?".
Bo dlaczego by nie? Właśnie teraz potrzebuję czegoś, co mnie rozweseli, a przecież wszyscy wiedzą, że narodziny są wielkim szczęściem... W ogóle jak mogę się tak zachowywać przecież.

screenshot z moich koszmarów

Ja niestety nie rozumiem całego tego baby boom i jestem bardzo daleka od przekonania, że rolą kobiety jest rodzenie dzieci. Mało tego - twardo obstaję przy tym, że w znacznej większości ludzie nie nadają się do bycia rodzicami i nie powinni nimi być. Są lepsze i mniej krzywdzące dla innych zajęcia. Ponadto, sama dzieci nigdy mieć nie chciałam. Zawsze oczywiście słyszałam, że "jeszcze kiedyś sama zobaczę", że "instynkt macierzyński dosięgnie i mnie", ale nigdy nie wiedziałam, skąd ta pewność u innych odnośnie mnie - może oni wiedzą lepiej, a to ja jeszcze nie wiem, że tak naprawdę nie marzę o zupełnie innej przyszłości.
Nigdy nie uważałam, że się nadaję. Gdy tylko dostałam bejbi born pod choinkę, od razu nie spodobało mi się w moim nowym dziecku, że ma długie włosy spięte kokardą, zamiast być łyse. Wyżyłam się na nim następnego dnia za pomocą nożyczek. Gdyby mi się coś kiedyś nie podobało w moim prawdziwym, na szczęście mającym się nigdy nie urodzić dziecku, to bym je pewnie zaczęła obarczać winą za to, że mimo tak cudownych genów nie miało w sobie krzty szacunku i litości, by urodzić się ładnym i grzecznym. No nie nadaję się, więc co się będę wydurniać. Lepiej mieć fajne życie bez dzieci. Co prawda, nie wiem kto mi na starość poda przysłowiową szklankę wody, ale może będę na tyle ogarnięta życiowo, żeby zawsze trzymać zgrzewkę Żywca Zdrój przy łóżku. Życie bez dzieci jest świetne i mimo całej mojej dezaprobaty dla nieodpowiedzialnego ich planowania, współczuję tym, którym się wymsknęło. I naprawdę, nie obraziłabym się, gdyby uczyniono mnie bezpłodną.

jedyny stan, w którym nie boję się dziecka

Dlatego, gdy widzę gdzieś jakiegoś malutkiego brzdąca, nie rozpływam się z zachwytu. W zasadzie im młodsze, tym gorzej je znoszę. Kiedy jestem w miejscu publicznym i widzę gdzieś dziecko - uciekam, byle jak najdalej. Kiedy jestem w miejscu publicznym i tak się składa, że nie mam innego wyjścia, a w promieniu dziesięciu metrów jest dziecko, które drze japę tak głośno, że mam wrażenie, jakby siedziało niespełna pół metra ode mnie - zaciskam swe mentalne pięści.
Pamiętam dwie sytuacje z mego życia wzięte.
1. Warszawa, parę miesięcy temu, starówka. Wchodzę do kawiarenki z kumplami. Widzę dwoje berbeciów i ich mamę przy stoliku. Mówię po cichu "nie, chodźmy stąd, bo ja nie lubię dzieci". Wychodząc widzę oburzoną matkę, która patrzy na mnie tak, jakbym jej co najmniej wzięła gorącą kawę sprzed nosa i oblała nią te dzieci.
2. Gdynia, paręnaście dni temu. Stoję w kolejce po kawę w mojej ulubionej sieciówce, kohi feven. No dobra, M stoi bo mnie boli w krzyżu. W dodatku mam katar, więc nie wiem o co chodzi, kiedy ludzie zatykają nosy i M uświadamia mi, że od dziecka siedzącego ze swoją beztroską mamusią w rogu kawiarenki wali pokaźną sraką. Nie komentuję tego, nauczona doświadczeniem, że lepiej kichać jak po wąchaniu rozpylonych perfum niż dać po sobie poznać, że według mnie to mało taktowne ze strony tej matki. Dzieci bowiem są po to, żeby się nimi zachwycać. I być wyrozumiałym. Zwłaszcza dla cudzych. Bo tak wypada. Nasrało? No cóż, szkoda... że nie u mnie w domu.

To są przykłady, kiedy udowadniam, że mimo swojej niechęci do dzieci i do ich tępych rodziców, staram się z tym kryć. Bo rozumiem, że każdy ma prawo mieć dzieci (chociaż nie zawsze rozumiem, po co tak wielu ludzi z tego prawa korzysta), cieszyć się z tego, jak próbują mówić, z ich wcale nie przyprawiającego o dreszcze śmiechu i z każdej zdrowej kupki. To nie moje klimaty, ale jestem cząstką społeczeństwa, więc albo się znieczulę, albo będę wiecznie cierpieć. Poza tym sama kiedyś byłam dzieckiem i tylko pozostaje mi mieć nadzieję, że nigdy nikogo nie wkurwiałam aż tak bardzo, a jeśli tak, to serdecznie za to, z tego miejsca, przeprosić.

Np. przepraszam mamę za to, że kiedyś rozbiłam wazon. Za to, że udawałam, że umarłam leżąc na dywanie w bezruchu za każdym razem po tym, jak mnie okrzyczała.
Innych ludzi przepraszam za to, że kiedyś skutecznie uniemożliwiałam im wypoczynek na wakacjach.
Swoją drogą, po jaką cholerę brać dziecko w najmłodszym wieku na wczasy? Wczasy mają na celu relaks. Kiedy jednak bierzesz ze sobą dziecko, którego nie umiesz okiełznać i, które ryczy wniebogłosy uprzykrzając życie i tobie, i innym, to gdzie tu jest logika i miejsce na wypoczynek? Ja rozumiem, gdyby jeszcze to dziecko miało po latach wspominać piękne wakacje, ale ono nie będzie tego pamiętać, natomiast na dobre zapadnie w pamięć i tobie, i ludziom wokół, skrzywiając im psychikę (czego jestem ewidentnym przykładem). Myślę, że rodzice często nie mają wyboru i biorą ze sobą dziecko, bo nie mają go z kim zostawić. Nie ma babć, dziadków, nie chorych umysłowo niań, sióstr i braci. Rodziców chrzestnych też nie ma. Przyjaciele się rozeszli, gdy tylko wspomnieliście, że nie ma z kim dziecka zostawić. Jednak, jeśli rzeczywiście nie ma, to jaki jest sens takiego wyjazdu? Czym on się różni od tego, co macie na co dzień oprócz nieco bardziej znośnej scenerii? Czy serio możecie powiedzieć, że wypoczęliście?

dziecko prawdę ci powie

Może rzeczywiście dzieci są bogu ducha winne. Zwykle faktycznie winni są rodzice. Szykanuję tych ludzi za nieopanowanie sztuki myślenia, ale w gruncie rzeczy szkoda mi ich. Dlatego właśnie, przy bardzo niewielkim wysiłku, nigdy nie będę mieć takich problemów. Uczę się na cudzych błędach.
Głupi rodzice wychowują dzieci na głupich ludzi, którzy też kiedyś staną się rodzicami. I tak w kółko.
Jaki z tego morał? Może jestem głupia, ale przynajmniej nie będę mieć dzieci.

nie muszę go słyszeć, żeby rozbolała mnie głowa

Wiem, z jakim oburzeniem można się spotkać kiedy się człowiek ma czelność przyznać, że go to nie kręci, że czasem wręcz gotuje się w nim, jak w kociołku, dlatego całe szczęście, że mam bloga, że nikt go nie czyta i, że bez względu na wszystko mogę sobie na nim pisać, co mi ślina na klawiaturę przyniesie, a na wszelki wypadek wasze krytyczne komentarze będę mogła usunąć.