Spoiler: 500 dni "miłości" albo jeden dzień, jedna notka i jedna miłość.

Wczoraj wieczorem na swoim fanpage'u prosiłam, byście polecili mi jakąś wartą obejrzenia komedię romantyczną. Niestety, ku mojej rozpaczy, nie doczekałam się odpowiedzi, ale na szczęście potem zaufałam swoim własnym możliwościom wyszukiwania rzeczy ciekawych i znalazłam film, który swoim tytułem, trailerem i krótkim opisem zachęcił mnie do obejrzenia: (500) Days of Summer.
Chciałam komedię romantyczną, a nie dość, że zadowoliłam się zwykłą historią miłości, to jeszcze w dodatku nieodwzajemnionej...
Żeby się nie rozdrabniać - film opowiada o młodym mężczyźnie, który poznaje kobietę o imieniu Summer i zakochuje się w niej. Jest ona przedstawiona jako niebanalna piękność, która wzbudza zainteresowanie u większości mężczyzn. Mogłoby być pięknie jak w bajce, gdyby nie nie to, że ona twierdzi, że ma nieco inne podejście do miłości i raczej nie pali się do tego, by się z kimś związać. W końcu z jej ust pada propozycja na friends with benefits, bo ona nie chce niczego poważnego. Oczywiście Tom, główny bohater bez zastanowienia godzi się na wszystko, co ona mu zaproponuje, by tylko być blisko niej.
Kto z was od razu pomyślał "skąd ja to znam"? Zatem przypadek opisany w filmie nie zwala z nóg - to po prostu zwykła fabuła życia, można by pokusić się o stwierdzenie, że film ten nie jest ani komedią, ani romansem, ani też dramatem - jest po prostu dokumentem.

Ile razy zetknęliście się z taką sytuacją - nieważne, czy chodziło o was, czy o waszych znajomych. On kocha ją do nieprzytomności, ona nie jest gotowa na związek. Albo odwrotnie - ona marzy o wielkiej miłości i już w głowie planuje podróż poślubną, a on, lekkoduch, chce się jeszcze wybawić...
Zdanie "nie chce się wiązać" to zwykły skrót myślowy. Gdy jest skierowany w stronę osoby zakochanej po uszy, zupełnie niechcący sprawia, że ona zakochuje się jeszcze bardziej. Bo to takie niebanalne, tak bardzo pasuje jej do tego, pod kogo urokiem właśnie się znajduje. Ba! To czasem wygląda tak, jakby użyto wobec tej osoby niewybaczalnego zaklęcia, które powoduje, że ma się nad jej umysłem całkowitą kontrolę. Proste rzeczy, które u innych wywołują obojętność albo trzeźwą ocenę, u osoby zauroczonej są w stanie wywołać jeszcze większe motylki w żołądku i utwierdzają ją w przekonaniu o wyjątkowości hodowcy tych motylków.
Wydawałoby się, że osoba uparcie twierdząca, że nie chce się wiązać, sama wierzy w to, co mówi. Tymczasem, gdy ktoś nam to oznajmia, przekaz jest prosty.
Czym takim różni się para przyjaciół, która idzie ze sobą do łóżka od pary zakochanych? Jeśli tylko tym, że jedna ze stron nie oczekuje niczego poza przyjaźnią, to po co jej seks? Może po prostu go lubi (seks oczywiście), ale skoro tak, to dlaczego nie znajdzie sobie kogoś na imprezie, tylko wybiera tę bezpieczniejszą opcję - idzie "spać" z kimś, kto jej w tym śnie nie skrzywdzi... To typowy układ, który tylko dla tej właśnie osoby wydaje się być idealny. W każdej chwili może z niego zrezygnować i w zasadzie nieważne, że kogoś tym zrani. Dlatego powtarzam pytanie: czym to się różni od związku?!
Ile jest związków, które polegają na tym samym i kończą się dokładanie tak, jak te wyidealizowane przyjaźnie? Czym się różni sytuacja, w której wiążesz się z kimś i potem okazuje się, że jedno z was "kocha bardziej"? Wszystkie te związki mają jedną wspólną cechę: kwestią czasu jest, że się skończą. Takim związkiem jest właśnie przyjaźń z domieszką seksu. Sęk w tym, że ta wielce niezależna osoba po prostu nie chce tego nazywać, bo rzekomo nie chce tej drugiej osoby zranić.
W wyżej wspomnianym filmie była sobie scena, w której oboje spacerowali po Ikei bawiąc się w męża i żonę. Siadali przed telewizorem po to, by za chwilę przejść do kuchni i zjeść kolację, zwieńczoną pysznym deserem w sypialni. Czym taka scena różni się od sceny miłosnej?

Inna scena, w której przyjaciele na dobre i na złe siedzą przy barze, gdy nagle do Summer podchodzi jakiś amant i zarywa do niej, co wprawia Toma w zakłopotanie. Gdy ten trzeci obraża go, główny bohater nie wytrzymuje i dochodzi do bójki. Gdy już Summer zostaje przez niego odprowadzona do domu, daje mu do zrozumienia, że nie spodobała jej się jego reakcja. Bo co? Bo ona nie jest niczyją własnością. Wówczas Tom uznaje, że najwyższy czas powiedzieć jej, co o tym wszystkim myśli i również daje jej do myślenia mówiąc, że dla niego oni SĄ w związku, po czym wkurzony idzie do domu.

Ja wiem, że to niby tylko film, no ale krew truista człowieka zalewa.

Jednak, gdy ona przychodzi do niego, by go przeprosić, już wiem, że nie przemyślała NIC A NIC.
Jaki miała problem w tym, by nazwać związkiem coś, co ewidentnie nim było? Jeszcze nie skumała, że bez względu na to, jak będzie ten układ nazywać, rozstanie dla jednej ze stron (bynajmniej nie tej, po której stoi ona sama) będzie łączyło się z cierpieniem?

Otóż to. Ta produkcja ruszyła mnie na tyle, że postanowiłam zabrać głos i przy okazji, na wszelki wypadek, zepsuć wam oglądanie. Bo w sytuacji, gdy ciągniemy coś, co najpewniej nie ma szans na dłuższą metę trzeba obarczyć winą obydwie strony. Jedna osoba jest ciężko zakochana, więc nieprędko jej przyjdzie pomyśleć o tym wszystkim racjonalnie. Co wcale nie znaczy, że jest mniej winna. Druga - nie jest to kwestia tego, że nie jest gotowa na związek, bo jak widać WIĄŻE SIĘ z kimś. Ale nie może nazwać tego związkiem, bo związek kojarzy jej się z miłością, a ona nie kocha i nie pokocha, ale chce skorzystać z okazji i poczuć dreszczyk emocji. Obydwie strony żyją złudzeniami. Z czego tylko jedna rani drugą, ale ta druga, jak by nie było, wyraża na to zgodę.
I zgubiłam pointę, ale wy już wszystko wiecie. I jeśli ktokolwiek po przeczytaniu tego tekstu będzie miał wątpliwą przyjemność stanąć przed drzwiami do takiego układu - mam nadzieję, że tej pointy nie zgubi. I pozwoli przeminąć latu, by po nim przyszła jesień... a jeśli jesień będzie szara i brzydka, to nic - może zima okaże się przyjemniejsza. Lepiej przeczekać 500, a nawet 1500 dni i przynajmniej doczekać się czegoś prawdziwego.