Te piosenki...

Są takie piosenki, które są grane na emocjach. Piosenki, wobec których nagle wszystko przestaje istnieć. Jesteś względnie szczęśliwym człowiekiem, dopóki sam ich sobie nie włączysz, nie usłyszysz w jakimś filmie, albo w radiu… To piosenki, które mogłyby być ścieżką dźwiękową do tych chwil, które chcesz przeżywać tylko w samotności, bo gdyby ktoś cię nakrył podczas ich przeżywania, zapadłbyś się pod ziemię. To są piosenki, które uderzają w najbardziej czułe punkty na twoim ciele.

Podczas pisania tego trzęsą mi się ręce i stukając palcami o klawiaturę nie trafiam we właściwe literki.

Kiedyś byłam nieszczęśliwie zakochana. A właściwie wcale nie byłam nieszczęśliwie zakochana. Nie skończyło się tak, jak to się kończy zwykle, czyli że pogodziłam się z tym, że nigdy nie będę z tym facetem. Ja dostałam, czego chciałam…

To było jakoś w wakacje. Co tydzień w jednym z pubów w moim mieście odbywały się koncerty okolicznych kapel. Nie znałam żadnej, ale chodziłam tam, bo zakumplowałam się z dwiema dziewczynami, które były jakieś trzy, cztery lata starsze ode mnie. Ja miałam wówczas przerwę przed drugą klasą gimnazjum. Nie znałam tam nikogo oprócz Karoliny i Kasi, bodajże. Przyczepiłam się do nich, dzięki czemu miałam okazję posłuchać rozmów licealistów, ale byłam zbyt nieśmiała, żeby się odezwać. Tak mi się to podobało, że przebywam z ludźmi starszymi od siebie i – jak mi się wówczas wydawało – tak samo dojrzałymi, jak ja. Bo ja oczywiście uważałam się za mądrzejszą od swoich rówieśników i gardziłam większością z nich… co do tych drugich, na pewno niewiele się myliłam, a jeśli chodzi o licealistów – dopiero po latach dotarło do mnie, że to w dużej mierze była taka sama banda faggotów.

Na jednym z tych koncertów sączyłam piwo z sokiem malinowym (jedno z tych zakazanych, po których żułam gumę, żeby mama nic nie wyczuła) i rozmawiałam z moimi koleżankami, siedząc na schodkach, w ogródku. Nagle, ni stąd ni zowąd, podszedł do mnie brunet o zielonych oczach.

– Cześć, czy ty może jesteś Aleksandra? – zagaił. Wyglądał na dziwnie speszonego, a z drugiej strony miał w sobie coś takiego, że wystraszyłam się, że to jakiś wujaszek, który chce mi zwrócić uwagę, że spożywam alkohol w tym wieku.

– Tak, a co?

– Ja jestem Z. – przedstawił się, a jego nieśmiały uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Wiesz, miałem ci dostarczyć płytkę od mojego kuzyna, Karola, ale nie spodziewałem się, że dziś będziesz, więc jej ze sobą nie wziąłem.

– Aha. To nic, innym razem mi ją dasz.

Co było dalej, nie pamiętam. Najprawdopodobniej wymieniliśmy się numerami telefonów, bo niedługo po tym się spotkaliśmy. I potem kolejny, i kolejny raz. Wtedy jeszcze było coś takiego, jak gadu-gadu, gdzie umawialiśmy większość naszych spontanicznych spotkań. To był facet, który imponował mi swoją wiedzą i ciekawie opowiadał o filmach, książkach, muzyce i innych duperelach, o których wcześniej nie miałam pojęcia. A ja siedziałam i nie miałam potrzeby nic mówić. Tylko go słuchałam i obserwowałam.

Nawet nie zauważyłam, kiedy się w nim zakochałam. Całkowicie mi to umknęło, ale w pewnym momencie zorientowałam się, że nie mogę oderwać od niego wzroku. Onieśmielał mnie. Nasze jesienne spędy nad rzeką, na jakiejś opuszczonej łodzi, albo zimowe spacery wałami, w głąb ciemnych lasów, ślady lisa, krakanie wron – to wszystko było tak zajebiste, że doczekało się nie jednego wiersza, bo wtedy to miałam największą potrzebę tworzenia.

Wciąż doprowadzał, że żołądek podchodził mi do gardła. Raz postanowiłam przestać milczeć i wreszcie odważyłam się powiedzieć coś więcej – wyznałam mu miłość. Powiedział wtedy, że on też kiedyś się we mnie kochał, ale potem uznał, że jestem taka delikatna, że bałby się mnie zranić, bo on jest jeszcze szczeniakiem.

Mimo to, nadal co jakiś czas się spotykaliśmy a ja udawałam, że mi przeszło. Po drodze oboje mieliśmy kilka przygód, których nie nazwałabym związkami. Kiedyś – jakiś rok po tym, jak powiedziałam mu, co do niego czuję – spotkaliśmy się któryś raz z kolei. To była zima, ja byłam świeżo po zerwaniu z jakimś dupkiem, poszliśmy zmrozić tyłki do parku. Siedzieliśmy sobie na ławeczce, patrzyliśmy w gwiazdy i nagle on powiedział coś, co, gdybym nie siedziała, zwaliłoby mnie z nóg. Powiedział, że mnie kocha. I że chciałby, żebym dała mu szansę.

Popełniłam wtedy największy błąd, jaki mogłam, bo dałam po sobie poznać, że mnie to cieszy i,  jakżeby inaczej – zgodziłam się.

Niedługo potem przyszła wiosna, zaczęły się nasze jeszcze dłuższe spacery, pocałunki i tak zwane motyle, które mimo ciepła na zewnątrz, na dobre zadomowiły się w moim brzuchu.

Chwile, podczas których byłam najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Wydawało mi się, że złapałam boga za nogi. Potem, co prawda okazało się, że bóg nie istnieje, ale przynajmniej przez chwilę mogłam się łudzić.

W przeciwieństwie do tych wszystkich nieszczęśliwie zakochanych dziewczyn, ja miałam niezłe szczęście. Większość takich niespełnionych miłości kończy się złamanym sercem i nigdy nie dowiadujesz się, jak by to było, gdyby on odwzajemnił twoje uczucie. Przez resztę życia żyjesz w niewiedzy. Ale ta niewiedza to błoga nieświadomość.

Nie wiem, czy warto było przez tych kilka miesięcy cieszyć się byciem z nim, bo później on wyjechał zagranicę (był starszy o trzy lata) i mnie zostawił. Przez całe wakacje miałam nadzieję, że po jego powrocie, pod koniec wakacji, na nowo się zejdziemy i będzie, jak dawniej.

Nie było.

Piosenki, których wtedy słuchałam, to były te wesoło-smutne, optymistyczno-pesymistyczne. Niedopowiedziane nuty, dźwięki w tle. Zatraciłam się w nich. Z pozoru taka banalna piosenka o miłości, jak Green eyes Coldplay’a potrafiła wzbudzić we mnie tyle emocji, że do oczu aż cisnęły się łzy. To było takie naiwne, bezradne czekanie. Patrząc na to z perspektywy czasu mogłabym się zaśmiać, bo co ja mogłam wtedy wiedzieć? Tkwiłam w schemacie. W schemacie, który skazywał to wszystko na jedno wielkie bum.

Ale to była moja pierwsza miłość. Dziewicza, nieświadoma i nieskażona niczym. Nie ma się z czego śmiać.

Dziś zastanawiam się, jakby to było, gdybym nie doczekała się związku z nim. Albo była na tyle mądra, żeby powiedzieć mu „nie, już jest za późno”. Może spotykalibyśmy się do dziś i związali dopiero wtedy, kiedy oboje w miarę się wyrobimy. Może raz na jakiś czas próbowalibyśmy się umówić na jakieś lanie dupy i co chwilę by nam nie wychodziło, bo coś tam. A może ta znajomość, jak jedna z wielu, po prostu by umarła. Tego nie wie nikt.

Ale nie dbam o to. Nie żałuję. Przez tych kilka lat zmieniło się wszystko. Między innymi moje spojrzenie na świat, moje ciało i to, jak rozumiem miłość. A moje serce należy już do innego.

Jednak pierwsza miłość już zawsze będzie definiowała mnie, to, co lubię w facetach i moją wrażliwość, także muzyczną.

Bo z tego wszystkiego została muzyka. Ona zawsze jest aktualna. Nawet, jeśli miejsce starych piosenek zastąpiły nowe, to są w pewien sposób do nich podobne. Zaczynają się niepozornie, a potem, w trakcie słuchania zaczynasz coś rozpoznawać. Tak samo przenikają do szpiku kości i sprawiają, że drętwiejesz. I nie wspominasz wydarzeń z przeszłości. One są nieważne. Najważniejsze są uczucia, emocje. Wciąż te same. 

Już gdzieś ją słyszałeś. Muzyka, która, cokolwiek byś nie powiedział – przemawia bardziej. Lepiej. Mocniej.

Znacie taką?