Hello my friend: Booklover o przyjaźni słów kilka.

Dziś w ramach projektu serwuję wam wpis gościnny Ani, miłośniczki książek i właścicielki bloga My Hello Life (którego nazwa trochę zainspirowała mnie do wymyślenia takiej a nie innej nazwy projektu). Gdy ją zobaczyłam, pierwsze, co pomyślałam, to: „co za wyczucie stylu”. Ania sprawia wrażenie bardzo dziewczęcej i gustownej osoby. W dodatku jest uzbrojona w aparat na zębach, co czyni ją jeszcze bardziej uroczą. Wbrew pozorom nie prowadzi bloga modowego, bo na My Hello Life możecie poczytać recenzje różnych książek, ale też poznać jej świeże, bo jeszcze, mam wrażenie „nieskażone” przez studia spojrzenie na świat (część z was pewnie rozumie, o co mi chodzi). Lubię jej bloga również za wpisy lingwistyczne, ale to akurat ma niewiele wspólnego z powodem, dla którego poprosiłam ją o kilka słów na temat przyjaźni. Chciałam, by wypowiedziała się przyszła lingwistka, aparatka, ale przede wszystkim osoba zanurzona w świecie fikcji literackiej. W końcu gdzie, jeśli nie w książkach, możemy spotkać się z przyjaźnią doskonałą?

Przyjaźń jest dla mnie bardzo ważna. Tych, których uważam za moich przyjaciół traktuję inaczej niż innych. Są dla mnie ważniejsi, więcej o mnie wiedzą i zawsze mają pierwszeństwo. Nie wiem dlaczego moje przyjaźnie układały się różnie. 

Jeśli nazywam kogoś przyjacielem chciałabym mieć świadomość, że mogę zadzwonić w nocy o północy, zawsze powiedzieć nawet o błahym dylemacie i zawsze liczyć na wsparcie. Z tego wszystkiego przyjaciel to ktoś z kim dobrze mi się spędza czas, tematy do rozmów się nie kończą, a ja sama nie muszę zastanawiać się czy mogę coś powiedzieć i jak druga osoba zareaguje. Co jest najważniejsze? Według mnie lojalność, bo na tym można wszystko zbudować, a gdy nie ma lojalności, to nie jest przyjaźń.

Przewinęło się przez moje życie kilka osób, które nazywałam przyjaciółmi. Czas przeszły jest jak najbardziej na miejscu. Różne były powody – czy to próba czasu, czy zbyt wielka różnica temperamentów, której nie udało nam się przeskoczyć.  Każda z tych osób pomogła mi w trudnym momencie i cieszę się, że byli, ale mimo wszystko strata przyjaciela bardzo boli. Jeszcze bardziej gdy nie wiemy dlaczego tak się stało. Odejście z dnia na dzień (i nie mówię tu o śmierci) jest czymś, z czym trudno jest się pogodzić. Pozostaje pustka i myśl "Czy ta osoba na pewno była moim przyjacielem?". Nie możemy mieć do siebie pretensji, że zaufaliśmy złej osobie. Przecież uczymy się na swoich błędach. 

Dobrze jest wtedy mieć obok siebie kogoś, kto nas wesprze. Mam to szczęście, że od pewnego czasu mam przyjaciela, który wciąż jest przy mnie. Razem łatwiej znieść stratę. Moim najlepszym przyjacielem jest mój chłopak. I mam nadzieję, że tak już zostanie.

Gdy stracisz przyjaciela nie wpadaj w depresję. Podnieś głowę i idź do przodu, najwidoczniej ta relacja nie miała tak wielkiej wartości. I nie zapominaj, że zawsze może być obok Ciebie ktoś, kogo nie zauważasz a zawsze możesz na tą osobę liczyć. 

***

Jak sądzicie? Czy warto skreślać kogoś tylko dlatego, że okazało się, że nie jest naszym przyjacielem? Może po prostu trzeba uznać, że nie pasowaliście do siebie, ale mimo wszystko docenić obecność tej osoby w naszym życiu? 

Każdy coś do niego wnosi i każda znajomość czegoś nas uczy. Czego was nauczyły nieudane i niespełnione przyjaźnie, związki albo po prostu – relacje z innymi ludźmi?

Czy przyjaźnie przedstawione w książkach mają rację bytu w prawdziwym życiu? Może znacie jakiś książkowy przykład takiej prawdziwej przyjaźni, którą sami chcielibyście przeżyć? Na pewno znacie...

(Jeśli nie wiesz, skąd pomysł na serię wpisów o przyjaźni, zajrzyj tutaj)