Do ciebie, czytelniku.

Nie obrażę się, jeśli po przeczytaniu tego apelu po prostu cofniesz lajka, albo ostentacyjnie przestaniesz odwiedzać tego bloga. Wszystko mi jedno, w jaki sposób wyrazisz brak aprobaty, bo tak się składa, że… już się przyzwyczaiłam.

Piszę bloga niecały rok. Wkładam w to bardzo dużo czasu i wysiłku, dopieszczając każdą notkę. Codziennie myślę, jak urozmaicić ci dzień, żebyś wchodząc tutaj mógł przeczytać coś innego, nowego i świeżego – coś, czego nie da ci żaden inny blog ani portal. Każdy twój lajk czy komentarz to taki uśmiech w moją stronę. Jest was w tej chwili jawnie około dwustu (fp + bloglovin + obserwatorzy) i cieszę się z każdego nowego gościa, jak chora. To chyba normalne, że tak to przeżywam, bo w końcu każdy najmniejszy znak, że to co robię podoba się innym ma dla mnie duże znaczenie. Daje mi kopa i dzięki temu czuję, że to ma sens. No nie oszukujmy się – gdybym pisała tylko dla siebie, to chowałabym swoje teksty do szuflady, albo do folderu na pulpicie ;).

Jeśli ktoś śledzi moje poczynania na blogu od początku, albo nawet od tych sześciu miesięcy, to pamięta, że kiedyś pisałam znacznie bardziej ciętym językiem i poniekąd był to zabieg celowy, a z drugiej strony teraz myślę, że byłam zwyczajnie niemiła. I to akurat nie było moim zamiarem. Takie zachowanie zwykle ma duży związek z tym, jak obecnie się czujesz. Jaki jest twój stan umysłu, czy masz jakieś życiowe problemy. Poniekąd wyżywałam się na blogu, czasem pisałam po prostu co mnie w tym świecie irytuje. Ale ogólnie rzecz biorąc, był to dla mnie taki okres, w którym miałam potrzebę uzewnętrzniania tych nie do końca pozytywnych emocji. Dziś, gdybym miała czas i wystarczająco energii, napisałabym większość tych starych notek od nowa i zupełnie inaczej, bo jak niektórzy z was zauważyli, mój styl nieco ewoluował. A poza tym nabrałam innego nastawienia. Taka jest natrualna kolej rzeczy.

Coraz lepiej wiem, w którym kierunku to wszystko pójdzie. Na początku mojemu blogowaniu przyświecał zupełnie inny cel i większość tych wpisów dziś już niekoniecznie mogłaby się tutaj pojawić. Nie usuwam ich, bo uważam, że nie ma takiej potrzeby – w końcu nie wstydzę się siebie. Taka byłam. I doskonale wiem, że wielu z was właśnie dzięki nim polubiło mojego bloga.

Wciąż starałam się was wyczuć, sprawdzałam jaka tematyka najbardziej was interesuje, ale ostatecznie doszłam do wniosku, że nie w tym rzecz. Mój blog to ja. Utożsamiam się z nim na tyle, by móc powiedzieć, że jeśli on się zmienia, to ja także. Dlatego nie chcę się zmieniać pod wpływem innych ludzi. Po to, by im się spodobać. To nie byłabym prawdziwa ja.

Analogicznie, gdybym próbowała zadowolić nim wszystkich, w końcu przestałby być takim blogiem, jaki ja chcę prowadzić. Będzie się zmieniał nieustannie, pod wpływem chwili, dlatego w którymś momencie zauważysz, że już cię to nie kręci. Możliwe nawet, że taki moment już nadszedł. Zwłaszcza, że ostatnio notuję tutaj dużo mniejszą aktywność, niż jeszcze choćby miesiąc temu.

Chciałabym, żeby moi czytelnicy w jakiś sposób okazali, czy pasuje im moja radosna twórczość, czy też niekoniecznie. Tymczasem brak jakiegokolwiek odzewu świadczy o… obojętności. I przy okazji sprawia, że nie czuję już żadnej satysfakcji z pisania. To mnie nawet trochę dołuje. No dobra, przyznam się bez bicia: moje serce krwawi.

Za każdym razem, kiedy piszę czuję, że może tym razem ktoś to doceni, a potem publikuję wpis, czekam, czekam, czekam... Sprawdzam statystyki, disqus'a i... widzę jedynie, że to czytacie. Odsłon jest sporo. Ale nic za tym nie idzie. Nie wiem, co myślicie.

Ja myślę, że zawsze lepiej wiedzieć. Czy jeszcze tutaj wchodzisz, co właściwie czujesz po przeczytaniu mojego tekstu, czy może po prostu lubisz mnie na fb, albo obserwujesz, ale nic poza tym. Chętnie poczytam o tym w komentarzu.

Bardzo mi będzie miło, jeśli po przeczytaniu tego wpisu stwierdzisz, że nadal chcesz mnie czytać.

Jeszcze milej mi się zrobi, jeśli dzięki tobie zobaczę, że nie piszę tylko dla siebie i, że to co robię ma jakiś sens. Po prostu napisz coś raz na jakiś czas. Pokaż, że jeszcze żyjesz. Póki wy żyjecie, mój blog nie zaginie, czy jakoś tak ;-).

Ale równie miło mi będzie, jeśli uznasz, że jednak nie masz ochoty tu dłużej być i dasz mi to do zrozumienia, np. komentarzem, albo odlubieniem mojego fanpage’a. Nie ma się co czarować – zależy mi na jak największej liczbie czytelników, ale takich, którzy ze mną rozmawiają. Rozumiem, że nie każdy tekst musi być warty twojego komentarza, bo np. interesują cię wpisy o Krakowie, podczas gdy przepisy już nie. Ale jeśli pod każdą kategorią zastaję bezlitosny brak komentarzy, zaczynam się zastanawiać, co jest nie tak. Powiedz, że już od jakiegoś czasu myślałeś, żeby stąd odejść i ten wpis cię do tego przekonał. Zawsze to jakaś reakcja.

Wyobraź sobie, że mówisz i mówisz do kogoś, a ten ktoś jest obok, słyszy, ale nie słucha. To jest niemal taka sama sytuacja. Każdy kiedyś miał taki przykry moment. Wolimy usłyszeć cokolwiek, niż nie usłyszeć nic, albo zostać zbyci np. jakimś „no” (które wszyscy tak lubimy). Nie ma nic gorszego od braku reakcji.

P.S. Dziękuję z tego miejsca wszystkim, którzy do mnie mówią. Za to, że naprawdę ze mną jesteście :).

Oleandrra